Natuurgeneeskunde
De natuurgeneeskunde kan zich beroemen de oudste vorm van geneeskunde te zijn. De Ayurvedische geneeskunde (stammend uit India) en de Chinese geneeskunde, respectievelijk 8.000 en 3.000 voor Christus, waren geheel gebaseerd op het zelfherstellend vermogen van de zieke. In geneeskundige verhandelingen van het oude Egypte uit 1500 voor Christus en in geschriften van Hippokrates is dit ook het geval. Laatstgenoemde, die leefde van 460-377 voor Christus, wordt beschouwd als de grondlegger van de moderne, wetenschappelijke geneeskunde. Hippokrates legde de basis voor de zogenaamde humorale geneeskunde. De samenstelling van de vier humores (lichaamsvochten) bloed, slijm, zwarte en gele gal moest correct zijn en de onderlinge relatie in evenwicht. Behandelingsmethoden waren erop gericht dit evenwicht te herstellen door te reinigen en werden als onschadelijk beschouwd, mits op de juiste wijze toegepast. Reinigen, vasten en ontslakken, juiste voeding, beweging in de buitenlucht en liefst ook in de zon, ademtherapie, kruiden, meditatie en bewustwording werden daarom van oudsher onmisbaar geacht bij de behandeling van zieken.
Alle hierboven genoemde adviezen bewijzen nog steeds hun waarde. In de moderne tijd is er een uitbreiding gekomen door de kennis van natuur- en scheikunde en de rol van diverse voedingsmiddelen en voedingsstoffen. Dit heeft geleid tot de ontwikkeling van speciale dieetvormen en de produktie van voedingssupplementen (vitaminen, mineralen, aminozuren, etc.). Ook specifieke vormen van massage, specifieke vormen van bewustwording en niet te vergeten de homeopathische middelen kwamen in de moderne tijd tot ontwikkeling.Als we om ons heen kijken, zien we dat de natuur over het vermogen zelfherstel beschikt. Zieke dieren in de vrije natuur vinden zelf hun genezende kruiden en reinigen hun lichaam door te vasten. Ook kleine kinderen weigeren voedsel als ze ziek zijn.
Volwassen mensen zijn deel van de natuur, maar vergeten dat nogal eens, vooral als zij ziek zijn. Onder het motto `het gemak dient de mens’ wil men zo snel mogelijk, desnoods door `onderdrukking’ met chemische midddelen van de klachten afkomen.
Dat is een begrijpelijke wens en bij acute ziekten lukt het op die manier ook vaak. Bij chronische klachten echter gaat dat niet zo gemakkelijk: de toegepaste geneesmiddelen werken vaak niet en/of hebben schadelijke bijwerkingen. Een bekend probleem is ook dat mensen allerlei uitgebreide klachten hebben, terwijl de dokter geen afwijkingen vindt en geen diagnose heeft. Het zit dan `tussen de oren’ en `je moet er maar mee leren leven’.
Een mogelijke oplossing voor deze problemen wordt gevonden in de natuurgeneeskunde, die anders kijkt naar ziek zijn en daarom ziekteverschijnselen kan herkennen wanneer de gangbare geneeskunde nog geen meetbare afwijkingen vindt. Bovendien is de natuurgeneeskunde niet gericht op het wegwerken van ziekteverschijnselen, maar op het actief verbeteren van de omstandigheden, zodat het lichaam zichzelf geneest. Natuurgeneeskunde kan dus ook bij acute ziekten worden toegepast, hoewel dit thans in de praktijk weinig gebeurt, omdat patienten in die gevallen meestal een huisarts raadplegen.
Bij het gebruik maken van de natuurgeneeskunde is het zeer belangrijk dat de zieke inzicht heeft in de oorzaak van de klachten. Voor het volgen van een behandeling die oorzaken van ziekte wegneemt, moet men goed gemotiveerd zijn. De patient heeft er namelijk een actieve rol in. Deze oorzaken, die soms in het verleden liggen, kunnen het gevolg zijn van de leefwijze of leefomstandigheden, ook in emotioneel opzicht. Gezond zijn is in evenwicht zijn in de breedste zin van het woord. Chronische ziekten worden voorafgegaan door een sluipende ontregeling van ons natuurlijke regulatiesysteem.
Volgens natuurgeneeskundige opvattingen ontstaat ziekte doordat men niet leeft volgens de (eigen) natuur, dat wil zeggen men heeft onvoldoende contact met de eigen intuitie die kan aangeven wanneer de grens tussen gezond zijn en ziek zijn wordt overschreden, of men luistert er niet naar. Onbewust van het gevaar eet en drinkt men schadelijke produkten, bouwt men stress op of verspilt men levensenergie. Het onderdrukken van acute ziekten en emoties, het gebruik van antibiotica en hormonen (hormoonvlees, pilgebruik, etc.), invloeden van chemische stoffen uit het milieu en stress spelen hierbij een rol.
Als het hormonale evenwicht verstoord is kunnen toxinen (giftige afvalstoffen) achterblijven in het weefselvocht en in de cellen, met vervuiling als gevolg. We weten tegenwoordig dat cellen, net als batterijen, geladen zijn met elektrische energie en voortdurend stroomstootjes afgeven. Door de vervuiling van cellen wordt dit stromingsproces op meerdere plaatsen tegelijkertijd geblokkeerd. Het weefselvocht verzuurt en vervuilt daardoor nog meer en de leeftijd, de aanleg, of een reeds bestaande orgaanbeschadiging bepaalt waar en hoe deze verzuring in de vorm van chronische ziekte toeslaat. Natuurgeneeskunde in kern betkent het opwekken en ondersteunen van een (zelf-)reinigingsproces. Dit begint soms met een reinigingskuur, gevolgd door een advies over vasten, over de voeding, soms gevolgd door een regulatie van de hormonale- en energiehuishouding.
Opsporing en verwijdering van medicijnresten, zware metalen, amalgaam of verborgen ontstekingshaarden spelen tegenwoordig een voorname rol. Vaak is het ook nodig om een emotioneel `reinigingsproces’ te ondergaan.
Het voorkomen van ziekten is natuurlijk beter dan natuurlijk beter worden. Door de verslechtering van het ons omringende milieu is te verwachten dat iedereen vroeg of laat last krijgt van die schadelijke invloed. Het blijft belangrijk om regelmatig te bewegen in schone buitenlucht, liefst in zon en wind. Minimaal één maal per jaar is het verstandig om een reinigings-en vastenkuur te ondergaan en ook in emotionele zin te reinigen.
Binnen de natuurgeneeskundige behandeling zijn er diverse aanreikers voor een gezonde, natuurlijke leefwijze.